De aansluiting tussen wetgeving en zelfregulering

Van belang voor het welslagen van wetgeving is dat de afstand tussen norm en praktijk en tussen normsteller en normadressaat wordt overbrugd, dit kan bijvoorbeeld door in de wetgeving aansluiting te zoeken bij regels die (groepen van) burgers, instellingen of bedrijven zelf hanteren, stelsels van (wettelijk geconditioneerde) zelfregulering, evaluatie en terugkoppeling. De vraag is op welke wijze die aansluiting tot stand kan worden gebracht, bijvoorbeeld door in de wetgeving gevolgen te verbinden aan zelfregulering of procedurele of inhoudelijke eisen te stellen aan de totstandkoming van groepsregels. Inmiddels zijn op tal van wetgevingsgebieden ontwikkelingen op dit vlak in gang gezet of wordt daarover gedacht. De vraag is hoe de verschillende ontwikkelingen zich tot elkaar verhouden. Nieuwe vragen dienen zich aan. Wel-ke overeenkomsten en verschillen zijn te onderkennen binnen de bestuurswetgeving? Kan er in de praktijk daadwerkelijk - zoals wel is voorspeld - een verschuiving van (interpretatie)vragen naar de rechtspraak worden vastgesteld? Hoe is het gesteld met de kenbaarheid en naleving van groepsregels, die mede dienen ter invulling van het wettelijke kader? Meer in algemene zin kan de vraag worden gesteld naar de legitimiteit van vormen van zelfregulering.
Het gebruik van (geconditioneerde) zelfregulering en convenanten is ook in toenemende mate van betekenis voor het Europese recht en de doorwerking daarvan in ons nationale recht. Dit kan zowel gaan om het gebruik van deze rechtsfiguren in het Europese recht als om de mo-gelijkheden en beperkingen van het gebruik daarvan ter implementatie van communautaire regels.