Ondanks het feit dat in vele procedures dramatische gebeurtenissen centraal staan, is er nauwelijks aandacht voor de rol van emoties bij de rechterlijke oordeelsvorming. Ook de rechtsvindingstheorie weet geen plaats in te bouwen voor de onvermijdelijk aan de orde zijnde emoties. De veronderstelling is immers dat emoties suspect zijn omdat zij een redelijke oordeelsvorming verhinderen. In verschillende wetenschappelijke disciplines vindt een herwaardering van emoties plaats; in de nieuwe opvatting maken zij begrip juist mogelijk en zijn ze een noodzakelijk onderdeel van oordelen. De vraag rijst welke rol emoties spelen bij de rechterlijke oordeelsvorming en de legitimatie ervan. Methoden en technieken: analyse van bestaande onderzoekgegevens, interviews, literatuuronderzoek, participerende observatie.