Naar een efficientere realisatie van infrastructurele projecten met behulp van "partnering", "alliancing" en "dispute resolution boards"

Design & Construct (D&C) is een ge�ntegreerde bouwcontractvorm die steeds vaker wordt gekozen voor het verwezenlijken van infrastructurele projecten. De opdrachtgever speelt daarbij een minder sturende rol dan bij de traditionele bouwcontractvormen. Belangrijkste redenen voor het gebruik van D&C in de infrastructuur is de belofte van een - ten opzichte van de traditionele uitbestedingsmethodiek - effici�ntere realisatie van projecten en de verwachting dat met D&C het innovatieve vermogen van de markt beter kan worden aangeboord.
Bij de verwezenlijking van die grote infrastructurele projecten doen zich echter problemen voor. De praktijk leert dat bij de realisatie van vooral de grote infrastructurele projecten in Nederland, het daarvoor van tevoren ingecalculeerde budget regelmatig wordt overschreden. De kosten van verwezenlijking van de Betuweroute rijzen de pan uit en ook bij andere projecten blijkt dat de werkelijke kosten aanzienlijk hoger (zullen) uitvallen dan oorspronkelijk was geraamd (Jansen 2001; Rekenkamer 2001). Bij de uitvoering van D&C-projecten blijken zich telkens weer risico's te verwezenlijken, waarmee in de aanbestedingsfase geen of onvoldoende rekening is gehouden, en waar contractuele afspraken over verdeling van verantwoordelijkheden, aansprakelijkheid en risico's geen pasklaar antwoord op geven. Veel tijd, geld en energie gaat verloren met het discussi�ren (en procederen) over de vraag wie die kosten voortvloeiend uit de onvoorziene problemen, voor zijn rekening dient te nemen. Tegen de tijd dat een project met (door lange arbitrale of gerechtelijke procedures veroorzaakte) vertraging is afgerond en partijen afscheid van elkaar kunnen nemen, zijn er de nodige geschillen geweest en is de samenwerking tussen opdrachtgever en projectorganisatie zwaar op de proef gesteld.
In de Anglo-Amerikaanse wereld is de afgelopen jaren ge�xperimenteerd met nieuwe instrumenten om de realisatie van infrastructurele projecten effici�nter te laten verlopen. De meest succesvolle van deze instrumenten kunnen worden herleid tot de concepten 'partnering', 'alliancing' en 'dispute resolution boards' (DRB's). Dergelijke instrumenten worden vooral ingezet om de verschillende facetten van de samenwerking tussen opdrachtgever en aannemer tijdens de aanbestedingsfase en de realisatiefase te verbeteren. In dit project zal worden onderzocht hoe de aan de genemde conepten ontleende instrumenten een bijdrage zouden kunnen leveren aan het op een zo effici�nt mogelijke wijze verwezenlijken van infrastructurele projecten. Daarbij zal dan met name worden ingegaan op de vragen, hoe die instrumenten bruikbaar kunnen worden ingebed in het bouwcontractuele kader waarbinnen opdrachtgever en D&C-aannemer met elkaar moeten samenwerken en welke aanpassingen van dat kader mogelijkerwijs voor die inbedding zijn vereist.
Het onderzoek zal worden uitgevoerd door een promovendus, waarbij in beginsel de methode zal worden gevolgd die eerder is toegepast bij vergelijkbaar onderzoek dat binnen het Centrum voor Aansprakelijkheidsrecht is uitgevoerd (Jansen 2001). De resultaten van het onderzoek zullen worden gepubliceerd door middel van een dissertatie.