Objectieve criteria en normering

Voor veel situaties heeft de rechtspraktijk behoefte aan objectieve criteria die partijen aanvaardbare oplossingen voor hun geschillen aanreiken. Die objectieve criteria komen echter zelden spontaan tot stand. Een mogelijke verklaring hiervoor is dat de betrokkenen, zoals de Hoge Raad, de lagere rechters, de advocatuur en verzekeringsmaatschappijen daarbij onvoldoende belang hebben, of stuiten op onoverkomelijke co�rdinatieproblemen. Dit onderzoek probeert na te gaan waar de oorzaken daarvan precies liggen, waarbij mede van rechtseconomische inzichten gebruik gemaakt wordt. Ook het proces van rechtsvorming en rechtsvinding door de rechter en de taakverdeling tussen rechter en wetgever (zie ook 4.3.8), dient daarbij betrokken te worden. Immers, ook in die gevallen waarin er van rechtsvorming door de rechter of wetgever gesproken wordt, zijn de aangereikte normen niet altijd even behulpzaam voor de gebruikers: 'de omstandigheden van het geval' zijn vaak beslissend.
Voorts wordt onderzocht hoe de beletselen voor het totstandkomen van een betere normering, bijvoorbeeld op het terrein van de afwikkeling van schadevergoedingsaanspraken, zouden kunnen worden ondervangen. Kan dat door bepaalde stimulerende maatregelen gebeuren? Ligt hier een taak voor de rechter of de (Europese) wetgever of voor nieuwe organisaties als de toekomstige Raad voor de Rechtspraak? Of is dit alles enkel voorbehouden aan de marktpartijen of de rechtswetenschap? Welke beletselen zullen die organisaties/wetenschappers op hun weg tegenkomen? Kan er op methodisch vlak een procedure ontwikkeld worden om normeringsprocessen in goede banen te leiden?
Het onderzoek moet leiden tot een aantal Nederlandstalige wetenschappelijke publicaties en minimaal ��n Engelstalige publicatie.