Optimale inrichting van zittingen

Bij de afwikkeling van geschillen over aansprakelijkheid heeft de rechter een sleutelrol. De manier waarop de rechter deze zaken aanpakt, heeft een grote invloed op de manier waarop de onderhandelingen tussen partijen plaatsvinden. Daarbij is niet alleen van belang hoe de rechter uiteindelijk over de zaak oordeelt in zijn of haar vonnis, maar ook hoe hij of zij het proces structureert. In het rechtswetenschappelijk onderzoek ligt traditioneel de nadruk op het eerste.
De structurering van het proces geschiedt in de gedachtegang van de meeste schrijvers over het procesrecht door het volgen van de wettelijke bepalingen. Het inzicht dat het beleid binnen die wettelijke bepalingen veel belangrijker is, breekt echter steeds meer door. Daarbij komt met name de aanpak tijdens een zitting (een comparitie na antwoord bijvoorbeeld) centraal te staan. Daarover bestaat echter nog nauwelijks wetenschappelijke literatuur.
Dit onderzoek beoogt die leemte op te vullen. Vanuit de moderne inzichten over conflicthantering zullen voorstellen worden geformuleerd voor de manier waarop een zitting kan worden ingericht. Die voorstellen zullen worden voorgelegd aan ervaren rechters, die tevens zullen worden ondervraagd over de wijze waarop zij hun zittingen plegen in te richten. Voorts zal input worden gevraagd vanuit de advocatuur. De bedoeling is om ��n of meerdere modellen te ontwikkelen die door rechters kunnen worden gehanteerd voor hun beleid ter zitting.
Het beoogde resultaat is een artikel of monografie waarin een beschrijving daarvan plaatsvindt vergezeld van een aanduiding van de vaardigheden die bij het hanteren van dit model nodig zijn.