Organiserend vermogen in het stadsbestuur

In de hedendaagse maatschappelijke context wordt het stadsbestuur tegelijkertijd in twee richtingen getrokken. Enerzijds is er behoefte aan verdere vermaatschappelijking van het bestuur, een ontwikkeling die zich manifesteert in het interactionisme. Anderzijds is er de noodzaak van `kracht en richting�: van het stadsbestuur wordt onder meer verwacht dat het maatschappelijke opgaven kan realiseren. Recent is in de stedelijke praktijk en het vertoog over stedelijk bestuur het concept organiserend vermogen opgedoken, dat beide ontwikkelingen met elkaar verbindt. Eerder is het concept in internationaal-vergelijkend onderzoek door de Rotterdamse stadsgeograaf Leo van den Bergh gesuggereerd. Het wijst niet na�ef op leiderschap en visie, maar het veronderstelt dat het stadsbestuur maatschappelijk resultaat moet boeken in een netwerkcontext. Deze context kenmerkt zich door onderlinge afhankelijkheden tussen burgers, bestuur, bedrijven en maatschappelijke organisaties, maar ook door een zekere mate van onafhankelijkheid die hi�rarchische sturing bemoeilijkt. Organiserend vermogen richt in deze context de aandacht op vitale coalities en effectieve coproducties, die `de handen op elkaar krijgen�. In dit project wordt de vraag gesteld wat organiserend vermogen eigenlijk is en welke eisen het stelt aan de inrichting van het stadsbestuur. Wat zijn de kenmerken van vernieuwende, vitale coalities en instituties? Wat zijn de condities waaronder vernieuwende, vitale coalities en instituties een succes kunnen worden? Wat is hierbij de rol van participatiemaatschappijen? Hoe kan de Nederlandse praktijk in steden op een goede manier worden vergeleken met en leren van buitenlandse ervaringen en praktijken?