Rechtsvorming en methodologie in het verbintenissenrecht

Bij het zoeken naar objectieve criteria voor schadevergoeding en aansprakelijkheid (zie project 4.3.7), maar ook op de andere deelgebieden van het verbintenissenrecht, is een terugkerend en belangrijk fenomeen de interactie en afstemming tussen rechter en wetgever. Het beginsel is eenvoudig: de wetgever maakt een wet of regel, de rechter is daarna geroepen deze uit te leggen. Daarbij wordt alom erkend dat de rechter ook rechtsvormend en niet enkel rechtsvindend te werk gaat en moet gaan.
Een eerste vraag die vervolgens echter rijst, is hoe ver die rechtsvormende taak van de rechter, en dan met name de Hoge Raad, gaat of zou moeten gaan, bezien in het licht van de taakverdeling ten opzichte van de wetgever. Ook is van belang of de rechter op dit moment zijn rechtsvormende taak op de beste of meest juiste wijze aanpakt: zou deze zich niet op bepaalde aspecten van zijn taak moeten concentreren en andere taken juist afstoten/delegeren? Hanteert hij bij zijn taakvervulling de juiste methoden? Dient er meer aan rechtsvergelijking, rechtseconomie, etc gedaan te worden in de rechtspraak? En zou de weerslag van het afwegingsproces niet anders aangekleed (gemotiveerd) moeten worden dan nu veelal geschied?
Het onderzoek zal worden gepubliceerd door middel van artikelen in tijdschriften en een monografie.