A breakdown of breakdowns: Multi-level team coordination dynamics under stressful conditions

Team coördinatie betreft de organisatie van acties die worden uitgevoerd om gezamenlijke doelen te bereiken. Effectieve team coördinatie is vooral belangrijk voor teams die in omgevingen werken met verhoogde risico’s, zoals bijvoorbeeld in medische teams. Terwijl deze teams naar gezamenlijke doelen toewerken, veranderen hun omgevings- en taakvereisten continu. Dit kan ervoor zorgen dat teamleden hun focus van het collectieve functioneren verschuiven naar bijvoorbeeld opkomende individuele zaken, wat het behoud van effectieve team coördinatie lastig maakt. Zulke teams lopen met name een risico, periodes van ineffectieve coördinatie te ervaren. Door teams in situ van betekenisvolle ondersteuning te voorzien, kunnen negatieve consequenties van coördinatie verminderen. Het is echter nog onduidelijk wat team coördinatie in stressvolle omstandigheden effectief en ineffectief maakt, en hoe team coördinatie gemonitord en geanalyseerd kan worden voor het bieden van in situ ondersteuning.

Onderzoekers hebben een dynamisch perspectief geadopteerd om team coördinatie te onderzoeken, dat teams als complexe dynamische systemen benadert. Volgens dit perspectief kan het gedrag van teams worden afgeleid uit de onderliggende interactiepatronen die zich voortdurend ontwikkelen. Deze coördinerende interacties tussen teamleden kunnen plaatsvinden op verschillende niveaus en tijdschalen. Het dynamische perspectief heeft ertoe geleid dat onderzoekers team coördinatie zijn gaan benaderen vanuit een hoger en lager perspectief. Team coördinatie vanuit een hoger perspectief betreft de meer direct waarneembare organisatie van acties om gezamenlijke doelen te bereiken, en wordt doorgaans beoordeeld via post-hoc identificatie van waarneembaar gedrag. Team coördinatie benaderd vanuit een lager perspectief heeft betrekking op de covariantie tussen signalen van teamleden, zoals fysiologische signalen en beweging. Deze kunnen in-situ worden beoordeeld gedurende team samenwerking, terwijl teamleden omgevings- en taakvereisten behandelen.

Samenvattend heef deze dissertatie definities en operationalisering van team coördinatie uit zowel de traditionele als dynamische teamliteratuur gesynthetiseerd om een grondig systematisch onderzoek te bieden van coördinatie, gemeten vanuit verschillende perspectieven. Vervolgens zijn er theoretische, praktische en methodologische bijdragen geleverd aan het onderzoeksgebied dat fundamenteel is voor het mogelijk maken van in situ, robuuste, en betekenisvolle feedback voor teams. De bevindingen van de huidige dissertatie wijzen op het potentieel van de gepresenteerde dynamische methodes met betrekking tot het identificeren van TCB’s, disconnecties en informatiecoördinatie, maar benadrukken dat verder onderzoek vereist is om teams optimaal van betekenisvolle, in situ ondersteuning te voorzien. Bovendien dragen deze bevindingen bij aan ons begrip van de negatieve implicaties van ineffectieve coördinatie met betrekking tot team functioneren op korte termijn en de algehele teamprestaties. Daarnaast suggereerden de bevindingen gepresenteerd in de huidige dissertatie dat ineffectieve coördinatie vanuit een hoger perspectief werd aangepakt met behulp van expliciete coördinatie. Over het geheel genomen biedt de huidige dissertatie zowel aanvullend bewijs ter ondersteuning van eerder teamonderzoek met betrekking tot effectieve en ineffectieve team coördinatie, als belangrijke inzichten voor teamonderzoekers en ontwikkelaars van ondersteuningssystemen, voor het bieden van in situ, robuuste, en betekenisvolle team ondersteuning.

___

Team coordination involves the organization of interdependent actions aimed at accomplishing joint goals. Effective team coordination is especially important for teams operating in high-stakes environments such as medical teams. While working towards accomplishing joint goals, environmental and task demands continuously change. This can cause members of teams to shift their attentional focus away from their collective functioning, for instance to address emerging individual matters. Consequently, for teams working in such stressful circumstances, it is difficult to maintain effective team coordination. Specifically, such teams become prone to experiencing episodes of ineffective coordination. The provision of in-situ, meaningful, and robust team support could be a useful tool to mitigate negative consequences of ineffective coordination. However, it is unclear what makes team coordination in stressful contexts effective and ineffective, and how team coordination can be monitored and analyzed to provide such in-situ support.

To examine team coordination, researchers have adopted a dynamical perspective through which behavior of the team can be understood from its underlying interaction patterns that evolve over time, and can take place across a variety of levels and temporal scales. This dynamical perspective has prompted studies involving an examination of team coordination from a lower and higher level of analysis. High-level team coordination concerns more readily observable organization of interdependent actions to achieve common goals, typically assessed using post-hoc identification of observable behavior. Low-level team coordination relates to the covariation between team member signals such as physiological signals and movement. These can in-situ be assessed during collaboration, as team members address task and environmental demands.

The current dissertation synthesized definitions and operationalizations of team coordination from both traditional and dynamical team literature, to provide an in dept systematic examination of multi-level coordination. Consequently, theoretical, practical and methodological contributions were contributed to the body of research that is foundational for enabling in-situ and robust provision of meaningful support to teams. The findings of the current dissertation indicate the potential of the presented dynamical approaches regarding identifying TCBs, disconnects, and high-level information coordination, but emphasize that further research is required to optimally provide meaningful, in-situ support to teams. Moreover, these findings contribute to our understanding of the negative implications of ineffective high-level coordination with regards to team functioning in the short term and performance overall. In addition, findings provided in the current dissertation suggested that ineffective high-level coordination was addressed by engaging explicit coordination. Overall, the current dissertation provides both additional evidence in support of prior team research on effective and ineffective team coordination, and key insights to team researchers and developers of support systems, for the provision of meaningful, in-situ team support.