Abstract
Achtergrond:
In de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking wordt toenemend gebruik
gemaakt van eHealth, de toepassing van digitale technologie, om zorg en ondersteuning te
bieden. Ondanks de mogelijkheden om de eigen regie, participatie en zelfredzaamheid te
versterken en zorg op afstand te bieden met eHealth, zoeken zorgorganisaties hoe ze eHealth
een plek kunnen geven in hun zorg- en dienstverlening. Zorgprofessionals voelen zich
onzeker of en hoe zij eHealth het beste kunnen integreren in hun werk als begeleider of
behandelaar voor mensen met een verstandelijke beperking en welke betekenis eHealth
gebruik voor de samenwerkingsrelatie heeft. Of en op welke wijze eHealth van meerwaarde
kan zijn in de ondersteuning van het dagelijks leven en in psychologische behandeling van
mensen met een verstandelijke beperking, is een uitdagend vraagstuk. Ook hoe door
mensen met een verstandelijke beperking zelf, hun naasten en betrokken zorgprofessionals
tegen het gebruik van eHealth aangekeken wordt, is nog een onderbelicht terrein.
Onderzoeken in dit proefschrift:
In zes deelonderzoeken is gekeken naar het gebruik van eHealth bij de ondersteuning en
psychologische behandeling van mensen met een (licht) verstandelijke beperking. Eerst
werd onderzocht wat er al bekend is over eHealth in de wetenschappelijke literatuur. Het
eerste deelonderzoek beschrijft hoe eHealth het dagelijks leven kan ondersteunen, terwijl
het tweede deelonderzoek kijkt naar eHealth in psychologische therapie en behandeling.
Hoe mensen met een verstandelijke beperking, hun naasten en zorgprofessionals aankijken
tegen de inzet van eHealth en het gebruik ervaren is onderzocht in het derde deelonderzoek.
Tijdens de eerste lockdown van COVID-19-pandemie konden psychologen en
vaktherapeuten alleen op afstand diagnostisch onderzoek doen en therapie geven via
beeldbellen. Hierdoor werd het gebruik van eHealth geen keuze, maar een noodzaak. Hun
ervaringen werden in het vierde deelonderzoek verzameld. Omdat mensen met een
verstandelijke beperking vaak langdurige ondersteuning op verschillende levensgebieden
nodig hebben, is de vraag of en hoe eHealth de samenwerking, de werkalliantie, tussen
cliënten en zorgprofessionals beïnvloedt. Om hier meer zicht op te krijgen, is het gewenst
om deze invloed systematisch in kaart te kunnen brengen. Deelonderzoek vijf beschrijft de
ontwikkeling van twee vragenlijsten voor werkalliantie, zowel met als zonder eHealth, die
speciaal voor deze groep zijn aangepast. Tot slot richt het zesde en laatste deelonderzoek
zich op de factoren die de acceptatie en het gebruik van eHealth door zorgprofessionals – in
dit proefschrift begeleiders en behandelaren - beïnvloeden.
Conclusie:
eHealth biedt mogelijkheden om praktische vaardigheden te ontwikkelen, in het dagelijks
leven toepassen en professionele ondersteuning en psychologische behandeling op afstand
te realiseren. Over de linie zien zowel mensen met een verstandelijke beperking, naasten als
zorgprofessionals kansen voor meer eigen regie, onafhankelijker zijn van cliënten zelf en de
onderlinge communicatie en samenwerking met cliënten en de mensen die bij hen
betrokken zijn te verbeteren. Zorgprofessionals staan neutraal tegenover de inzet van
eHealth, waarbij de meerwaarde voor hun werk en goede organisatorische ondersteuning
de belangrijkste factoren in de acceptatie van eHealth in de zorgpraktijk zijn.
Zorgprofessionals ervaren veel ruimte om zelf te mogen beslissen of ze eHealth inzetten en
de aandacht voor scholing aangaande eHealth is nog beperkt. Als eHealth goed wordt
afgestemd op de behoeften, mogelijkheden en wensen van mensen met een verstandelijke
beperking, en het netwerk rondom de cliënt hierbij wordt betrokken, kan eHealth bijdragen
aan welbevinden en het bieden van zorg en ondersteuning op maat. Daarbij blijft het van
belang om eHealth niet als vervanger van menselijk contact te zien, maar ernaast, zodat het
menselijke contact in de zorg behouden blijft.
_
Background:
The utilisation of eHealth, defined as the application of digital technology in the provision of
care and support, is becoming increasingly prevalent in the context of the care of individuals
with intellectual disabilities. Notwithstanding the potential for eHealth to facilitate
enhanced independency, participation and self-reliance, and the provision of care at a
distance, care organisations are seeking to ascertain the optimal manner in which to
incorporate eHealth into their care and services. Healthcare professionals are uncertain as
to whether and how they can best integrate eHealth into their work as support staff or
therapists for people with intellectual disabilities, and what significance eHealth use has for
the working alliance. It is also unclear whether and in what way eHealth can add value in
daily life support and psychological treatment of people with intellectual disabilities.
Furthermore, there is a lack of research exploring how eHealth use is viewed by people with
intellectual disabilities themselves, their relatives and involved healthcare professionals.
Studies in the present thesis:
The present thesis comprises six sub-studies, the objective of which was to examine the
utilization of eHealth in the context of supporting and providing psychological therapy
amongst individuals with (mild) intellectual disabilities. The initial stage of the thesis entailed
an examination of the existing scientific literature on this topic. The first substudy delineated
the manner in which eHealth can facilitate the activities of daily living, whereas the
subsequent substudy examined the role of eHealth in psychological therapy. The third
substudy investigated the views of people with intellectual disabilities, their relatives and
healthcare professionals on eHealth and their experiences of its use in support. During the
initial period of the global health crisis precipitated by the COVID-19 virus, psychologists and
experience-based therapists were constrained to conducting diagnostic assessments and
providing therapy remotely via videoconferencing. This rendered the utilization of eHealth
not a mere option, but an indispensable necessity. Their experiences were collated in the
fourth sub-study. Given that individuals with intellectual disabilities frequently require
longterm care and support in various life domains, it is imperative to ascertain whether and
to what extent eHealth impacts the collaboration and the working alliance between service
users and healthcare professionals. To gain a more comprehensive understanding of this, it
is essential to be able to systematically map this influence. Sub-study five describes the
development of two work alliance questionnaires, both with and without eHealth,
specifically adapted for this group. Finally, the sixth and final sub-study focuses on the factors
influencing the acceptance and use of eHealth by healthcare professionals – in this thesis,
support staff and therapists.
Conclusion:
In conclusion, eHealth presents a unique opportunity for the development of practical skills,
their application in daily life, and the provision of remote professional support and
psychological therapy. From the perspective of both people with intellectual disabilities,
their relatives and care professionals, there is a consensus that improved self-direction,
independence and improved communication and cooperation with service users and other
relevant people involved are potential benefits of eHealth. The acceptance of eHealth in care
practice by healthcare professionals is contingent upon the presence of two key factors: the
added value that eHealth offers in terms of enhancing the work of healthcare professionals
and the availability of robust organizational support. There is considerable scope for
healthcare professionals to determine whether or not to utilise eHealth, and the focus of
eHealth training remains relatively limited. If eHealth is properly tailored to the needs,
possibilities and wishes of people with intellectual disabilities, and the network around the
person is involved, eHealth can contribute to well-being and provide tailored care and
support. It is important to ensure that eHealth is not viewed as a substitute for human
contact, but rather as a complementary tool that can enhance the quality of human
interaction in care.
In de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking wordt toenemend gebruik
gemaakt van eHealth, de toepassing van digitale technologie, om zorg en ondersteuning te
bieden. Ondanks de mogelijkheden om de eigen regie, participatie en zelfredzaamheid te
versterken en zorg op afstand te bieden met eHealth, zoeken zorgorganisaties hoe ze eHealth
een plek kunnen geven in hun zorg- en dienstverlening. Zorgprofessionals voelen zich
onzeker of en hoe zij eHealth het beste kunnen integreren in hun werk als begeleider of
behandelaar voor mensen met een verstandelijke beperking en welke betekenis eHealth
gebruik voor de samenwerkingsrelatie heeft. Of en op welke wijze eHealth van meerwaarde
kan zijn in de ondersteuning van het dagelijks leven en in psychologische behandeling van
mensen met een verstandelijke beperking, is een uitdagend vraagstuk. Ook hoe door
mensen met een verstandelijke beperking zelf, hun naasten en betrokken zorgprofessionals
tegen het gebruik van eHealth aangekeken wordt, is nog een onderbelicht terrein.
Onderzoeken in dit proefschrift:
In zes deelonderzoeken is gekeken naar het gebruik van eHealth bij de ondersteuning en
psychologische behandeling van mensen met een (licht) verstandelijke beperking. Eerst
werd onderzocht wat er al bekend is over eHealth in de wetenschappelijke literatuur. Het
eerste deelonderzoek beschrijft hoe eHealth het dagelijks leven kan ondersteunen, terwijl
het tweede deelonderzoek kijkt naar eHealth in psychologische therapie en behandeling.
Hoe mensen met een verstandelijke beperking, hun naasten en zorgprofessionals aankijken
tegen de inzet van eHealth en het gebruik ervaren is onderzocht in het derde deelonderzoek.
Tijdens de eerste lockdown van COVID-19-pandemie konden psychologen en
vaktherapeuten alleen op afstand diagnostisch onderzoek doen en therapie geven via
beeldbellen. Hierdoor werd het gebruik van eHealth geen keuze, maar een noodzaak. Hun
ervaringen werden in het vierde deelonderzoek verzameld. Omdat mensen met een
verstandelijke beperking vaak langdurige ondersteuning op verschillende levensgebieden
nodig hebben, is de vraag of en hoe eHealth de samenwerking, de werkalliantie, tussen
cliënten en zorgprofessionals beïnvloedt. Om hier meer zicht op te krijgen, is het gewenst
om deze invloed systematisch in kaart te kunnen brengen. Deelonderzoek vijf beschrijft de
ontwikkeling van twee vragenlijsten voor werkalliantie, zowel met als zonder eHealth, die
speciaal voor deze groep zijn aangepast. Tot slot richt het zesde en laatste deelonderzoek
zich op de factoren die de acceptatie en het gebruik van eHealth door zorgprofessionals – in
dit proefschrift begeleiders en behandelaren - beïnvloeden.
Conclusie:
eHealth biedt mogelijkheden om praktische vaardigheden te ontwikkelen, in het dagelijks
leven toepassen en professionele ondersteuning en psychologische behandeling op afstand
te realiseren. Over de linie zien zowel mensen met een verstandelijke beperking, naasten als
zorgprofessionals kansen voor meer eigen regie, onafhankelijker zijn van cliënten zelf en de
onderlinge communicatie en samenwerking met cliënten en de mensen die bij hen
betrokken zijn te verbeteren. Zorgprofessionals staan neutraal tegenover de inzet van
eHealth, waarbij de meerwaarde voor hun werk en goede organisatorische ondersteuning
de belangrijkste factoren in de acceptatie van eHealth in de zorgpraktijk zijn.
Zorgprofessionals ervaren veel ruimte om zelf te mogen beslissen of ze eHealth inzetten en
de aandacht voor scholing aangaande eHealth is nog beperkt. Als eHealth goed wordt
afgestemd op de behoeften, mogelijkheden en wensen van mensen met een verstandelijke
beperking, en het netwerk rondom de cliënt hierbij wordt betrokken, kan eHealth bijdragen
aan welbevinden en het bieden van zorg en ondersteuning op maat. Daarbij blijft het van
belang om eHealth niet als vervanger van menselijk contact te zien, maar ernaast, zodat het
menselijke contact in de zorg behouden blijft.
_
Background:
The utilisation of eHealth, defined as the application of digital technology in the provision of
care and support, is becoming increasingly prevalent in the context of the care of individuals
with intellectual disabilities. Notwithstanding the potential for eHealth to facilitate
enhanced independency, participation and self-reliance, and the provision of care at a
distance, care organisations are seeking to ascertain the optimal manner in which to
incorporate eHealth into their care and services. Healthcare professionals are uncertain as
to whether and how they can best integrate eHealth into their work as support staff or
therapists for people with intellectual disabilities, and what significance eHealth use has for
the working alliance. It is also unclear whether and in what way eHealth can add value in
daily life support and psychological treatment of people with intellectual disabilities.
Furthermore, there is a lack of research exploring how eHealth use is viewed by people with
intellectual disabilities themselves, their relatives and involved healthcare professionals.
Studies in the present thesis:
The present thesis comprises six sub-studies, the objective of which was to examine the
utilization of eHealth in the context of supporting and providing psychological therapy
amongst individuals with (mild) intellectual disabilities. The initial stage of the thesis entailed
an examination of the existing scientific literature on this topic. The first substudy delineated
the manner in which eHealth can facilitate the activities of daily living, whereas the
subsequent substudy examined the role of eHealth in psychological therapy. The third
substudy investigated the views of people with intellectual disabilities, their relatives and
healthcare professionals on eHealth and their experiences of its use in support. During the
initial period of the global health crisis precipitated by the COVID-19 virus, psychologists and
experience-based therapists were constrained to conducting diagnostic assessments and
providing therapy remotely via videoconferencing. This rendered the utilization of eHealth
not a mere option, but an indispensable necessity. Their experiences were collated in the
fourth sub-study. Given that individuals with intellectual disabilities frequently require
longterm care and support in various life domains, it is imperative to ascertain whether and
to what extent eHealth impacts the collaboration and the working alliance between service
users and healthcare professionals. To gain a more comprehensive understanding of this, it
is essential to be able to systematically map this influence. Sub-study five describes the
development of two work alliance questionnaires, both with and without eHealth,
specifically adapted for this group. Finally, the sixth and final sub-study focuses on the factors
influencing the acceptance and use of eHealth by healthcare professionals – in this thesis,
support staff and therapists.
Conclusion:
In conclusion, eHealth presents a unique opportunity for the development of practical skills,
their application in daily life, and the provision of remote professional support and
psychological therapy. From the perspective of both people with intellectual disabilities,
their relatives and care professionals, there is a consensus that improved self-direction,
independence and improved communication and cooperation with service users and other
relevant people involved are potential benefits of eHealth. The acceptance of eHealth in care
practice by healthcare professionals is contingent upon the presence of two key factors: the
added value that eHealth offers in terms of enhancing the work of healthcare professionals
and the availability of robust organizational support. There is considerable scope for
healthcare professionals to determine whether or not to utilise eHealth, and the focus of
eHealth training remains relatively limited. If eHealth is properly tailored to the needs,
possibilities and wishes of people with intellectual disabilities, and the network around the
person is involved, eHealth can contribute to well-being and provide tailored care and
support. It is important to ensure that eHealth is not viewed as a substitute for human
contact, but rather as a complementary tool that can enhance the quality of human
interaction in care.
| Original language | English |
|---|---|
| Qualification | Doctor of Philosophy |
| Supervisors/Advisors |
|
| Award date | 7 Feb 2025 |
| Place of Publication | s.l. |
| Publisher | |
| Print ISBNs | 978-94-6510-365-5 |
| DOIs | |
| Publication status | Published - 7 Feb 2025 |