Evidence-based medicine en de integrale gezonde wijkaanpak

Het model van Evidence-based medicine (EBM) wordt steeds vaker toegepast buiten de spreekkamer, in de publieke gezondheid. Er verschenen hierover in TSG diverse artikelen. In dit artikel gaan we systematisch na in hoeverre het EBM-model is te verplaatsen van de spreekkamer van de dokter naar de complexe praktijk van gezondheidsbevordering. We kijken daarbij eerst naar de essentiële onderdelen van het EBM-model: 1) de interventie; 2) het wetenschappelijke bewijs en de richtlijn; 3) de professional met zijn klinische blik; 4) de patiënt met waarden en voorkeuren en 5) het gesprek. Het EBM-model blijkt in principe over te zetten naar de public health; maar dat gaatnietzomaar. Naast de beperkte beschikbaarheid van harde evidentie uit Randomized Controlled Trials (RCT’s) en het ontbreken van richtlijnen, zien we als grootste uitdaging de vergaande taakverdeling bij gezondheidsbevordering. Daardoor moet extra worden geïnvesteerd in het vormgeven van het gesprek waarin naast de evidentie ook de klinische blik van de uitvoerders en de voorkeuren van de doelgroep meewegen bij het nemen van beslissingen.