Imaginaries of law, borders, and rights: Forced migrant voices of change

Malaysia is home to a significant number of stateless persons, refugees and asylum seekers (forced migrants). However, the Malaysian government, which has not signed the 1951 Convention of Relating to the Status of Refugees, does not officially recognize these individuals. This has meant that they reside in Malaysia as ‘illegal’ residents. Without formal recognition by the state, they are deprived of safe access to healthcare and education. Further, they are unable to work legally and find themselves in unsafe and/or exploitative working conditions.
It is a challenge to truly understand what it means for forced migrants to experience and live in these conditions. Therefore, in this study, the concept of the 'floating city of Polity' was used as a metaphor for Kuala Lumpur. The floating city is divided – with the top half living as citizens, busy in their lives as legal inhabitants of the city. The undercity, a darker and more challenging space shows how the lives of these refugees are constrained by borders. The research probes the significance of refugees having a voice, particularly for those who exist on the edges of society, in a vacuum of rights outside the recognized boundaries of state protection. As such the floating city is best understood as a city of borders.
Borders are built on and fuelled by imagination. However, the power and violence they exhibit is very real. How we imagine the state and its limits defines what borders come to mean to those who live within them. These imaginations include how we come to understand the categories of the state, the everyday lives of its citizens, and who is included and who is not. Such state imaginaries have a significant impact, capable of redefining everything within their influence, and dividing citizens from ‘the other’. In this loud context, in which overlapping narratives of the state and its borders exhibit their force, the calls for change from forced migrant communities often go unheard.
However, it is important to know that forced migrants are neither silent nor passive. But, by their very existence, their voices are threats to the borders of states (Arendt, 1951). A key focus of the study explores what it means for refugees to have a 'voice,' particularly when they exist outside the legal boundaries of a state and lack basic rights. The research explores how refugees transform their traumatic experiences into powerful expressions, challenging the social, political and legal boundaries that confine them. Significantly, what changes if they are heard?
To hear the forced migrants’ voices, this researcher decided to use a Participatory Action research approach. This meant that community leaders from four refugee groups – Afghan, Rohingya, Somali, and Syrian – joined this research as co-researchers. These co-researchers had all previously initiated programs to support their communities, collaborated with NGOs and the UNHCR, and advocated for their rights. They were therefore experienced in issues of forced migrants in Kuala Lumpur and being activists for change. Their experiences are presented in this thesis through storytelling – specifically magical realism. The study concludes that by listening to and understanding the voices of forced migrants, we can redefine traditional notions of development and rights – away from neoliberal notions of freedom to focusing on ending injustice. Forced migrants themselves offer transformative visions and voices that challenge conventional boundaries and advocate for a more inclusive approach to social justice.

_

Maleisië is een thuisbasis voor een aanzienlijk aantal staatlozen, vluchtelingen en asielzoekers (gedwongen migranten). De Maleisische regering, die de Vluchtelingenconventie van 1951 niet heeft ondertekend, erkent deze personen echter niet officieel. Dit betekent dat zij in Maleisië verblijven als ‘illegale’ inwoners. Zonder formele erkenning door de staat zijn ze verstoken van veilige toegang tot gezondheidszorg en onderwijs. Bovendien kunnen ze niet legaal werken en bevinden zich vaak in onveilige en/of uitbuitende werkomstandigheden.
Het is een uitdaging om echt te begrijpen wat het voor gedwongen migranten betekent om aan deze omstandigheden blootgesteld te worden en eronder te leven. Daarom werd in dit onderzoek het concept van de 'zwevende stad van Polity' gebruikt als metafoor voor Kuala Lumpur. De zwevende stad is verdeeld - met een bovenste helft waarin men leeft als burgers, druk met hun leven als legale inwoners van de stad. De onderstad, een donkerdere en meer uitdagende ruimte, toont hoe het leven van deze vluchtelingen wordt beperkt door grenzen. Het onderzoek verdiept zich in het belang van een stem voor vluchtelingen, met name voor degenen die aan de rand van de samenleving leven, buiten de erkende grenzen van staatsbescherming in een vacuüm van rechten. Als zodanig kan de zwevende stad het best worden begrepen als een stad van grenzen.
Grenzen zijn gebouwd op en gevoed door verbeelding, maar de macht en het geweld dat ze uitoefenen is zeer werkelijk. Hoe we ons de staat en zijn grenzen voorstellen, bepaalt wat grenzen betekenen voor degenen die erbinnen leven. Deze verbeeldingen hoe we de categorieën van de staat zien, het dagelijks leven van de burgers, en wie erbij hoort en wie niet. Dergelijke verbeeldingen van de staats hebben een aanzienlijke impact, en is in staat om alles binnen haar invloed te herdefiniëren en burgers te scheiden van ‘de ander’. In deze schreeuwende context met overlappende verhalen van de staat en zijn grenzen, worden de oproepen tot verandering van gedwongen migrantengemeenschappen vaak niet gehoord.
Het is echter belangrijk om te weten dat gedwongen migranten noch stil noch passief zijn. Alleen door hun bestaan al vormen hun stemmen een bedreiging voor de grenzen van staten (Arendt, 1951). Een belangrijk aandachtspunt van dit onderzoek is wat het betekent voor vluchtelingen om een 'stem' te hebben, met name wanneer ze buiten de wettelijke kaders van een staat bestaan en basisrechten missen. Het onderzoek verkent hoe vluchtelingen hun traumatische ervaringen omzetten in krachtige uitdrukkingen, die een uitdaging vormen voor de sociale, politieke en juridische grenzen die hen beperken. Wat verandert er significant als ze worden gehoord?
Om de stemmen van gedwongen migranten te horen, besloot ik als onderzoeker een Participatief Actieonderzoek te gebruiken. Dit betekende dat gemeenschapsleiders van vier vluchtelingengroepen – Afghaans, Rohingya, Somalisch en Syrisch – zich bij dit onderzoek aansloten als mede-onderzoekers. Deze mede-onderzoekers hadden allen eerder programma's geïnitieerd om hun gemeenschappen te ondersteunen, samengewerkt met NGO's en de UNHCR, en opgekomen voor hun rechten. Ze hadden daarom ervaring met de problematiek van gedwongen migranten in Kuala Lumpur en als activisten voor verandering. Hun ervaringen worden in deze dissertatie gepresenteerd door middel van storytelling – en magisch realisme in het bijzonder.
Het onderzoek concludeert dat door te luisteren naar en het begrijpen van de stemmen van gedwongen migranten, we traditionele opvattingen over ontwikkeling en rechten kunnen herdefiniëren – weg van neoliberale noties van vrijheid en meer gericht op het beëindigen van onrechtvaardigheid. Gedwongen migranten zelf hebben transformerende visies en stemmen die conventionele grenzen uitdagen en pleiten voor een inclusievere benadering van sociale rechtvaardigheid.