Making knowledge work: Factors, strategies and leadership to improve sharing and application of knowledge in the care and support for people with intellectual disabilities

Background:
In the context of caring for people with intellectual disabilities, knowledge (scientific, professional, and experiential) is of profound importance for care professionals to be able to provide sufficiently good care. Through their knowledge policies, care organisations for people with intellectual disabilities seek to stimulate their care professionals to share and apply the knowledge they have acquired. However, it often takes a long time for the most up-to-date scientific knowledge is acquired by care professionals and properly applied within the care and support for people with intellectual disabilities. In addition to this, professional knowledge and experiential knowledge are also insufficiently shared and utilised. If care professionals do not have the requisite knowledge, then this can
negatively impact upon their ability to provide professional support, and, in turn, lead to poorer quality of care and quality of life for service users. This thesis focuses on how care professionals in care organisations for people with intellectual disabilities can be
stimulated to effectively share and apply knowledge within their practice.

Research question and method:
Five sub-studies investigated what factors and strategies influence both the sharing and application of knowledge within the context of care and support for people with
intellectual disabilities. The first sub-study identified organisational factors that had been identified in extant scientific literature in this field. This revealed the important
contingent role of management. Based on this, the second and third sub-studies focused on the key role of CEOs. Through interviews with CEOs, we found out which strategies they deploy in their knowledge policies, what motivated this, and which factors influence
the subsequent execution of these strategies. These studies showed, amongst other things, that establishing a good fit between their strategies and incoming professionals is vitally important. Building on this, the fourth sub-study investigated how, according to incoming support staff, psychologists and ID physicians, the use of new knowledge can
be encouraged. The fourth sub-study coincided with the COVID-19 pandemic in early 2020. This ‘living experiment’ provided an opportunity in the fifth sub-study to understand the factors that influenced knowledge sharing and application during the pandemic.

Conclusion:
Knowledge sharing and application appear to be influenced by a combination of personal factors and environmental factors. Improving these processes requires the effective interplay between these factors, in which care professionals have a key role to play. First and foremost, knowledge sharing and application require professionalism, leadership and the complementary role to be played by CEOs and managers comprises facilitating, encouraging and providing appropriate learning strategies, resources, such as time,
space and budget, as well as a stimulating learning environment that utilises knowledge from research, practice and from people with intellectual disabilities themselves and their relatives. When the combined efforts of care professionals, CEOs, and managers
generate working knowledge, then this will in turn enhance both the quality of care and quality of life of service users.

_

Aanleiding:
In de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking is kennis (wetenschappelijke-,
professionele- en ervaringskennis) van groot belang om als zorgprofessional goede zorg
te kunnen bieden. Met hun kennisbeleid stimuleren zorgorganisaties voor mensen met
een verstandelijke beperking dat zorgprofessionals kennis delen en toepassen. Het kost
echter veel tijd voordat onderzoekskennis de professionals bereikt en goed ingezet kan
worden bij de zorg en ondersteuning van mensen met verstandelijke beperkingen.
Daarnaast worden praktijkkennis en ervaringskennis onvoldoende gedeeld en gebruikt.
Als zorgprofessionals niet beschikken over de juiste kennis kan dit leiden tot
handelingsverlegenheid. En tot minder goede kwaliteit van zorg en kwaliteit van leven.
Dit proefschrift richt zich op de vraag hoe zorgprofessionals in zorgorganisaties voor
mensen met een verstandelijke beperking gestimuleerd kunnen worden tot effectieve
kennisdeling en -toepassing in hun praktijk.

Onderzoeksvraag en -methode:
In vijf deelstudies is onderzocht welke factoren en strategieën het delen en toepassen
van kennis in de zorg en ondersteuning van mensen met verstandelijke beperkingen
beïnvloeden. In de eerste deelstudie is in kaart gebracht welke organisatiefactoren er op
dit gebied uit reeds bestaande wetenschappelijke literatuur bekend zijn. Hieruit kwam de
belangrijke voorwaardelijke rol van het management naar voren. Daarom richtten de
tweede en derde deelstudie zich op de sleutelrol van de bestuurders. Via interviews met
bestuurders is achterhaald welke strategieën ze inzetten in hun kennisbeleid, wat de
aanleidingen hiervoor zijn en welke factoren de uitvoer van deze strategieën beïnvloeden.
Uit deze studies bleek onder andere dat een goede aansluiting van hun strategieën bij de
startende professionals cruciaal is. Daarom is in de vierde deelstudie onderzocht hoe
volgens startende begeleiders, gedragsdeskundigen en artsen VG het gebruik van nieuwe
kennis aangemoedigd kan worden. Ten tijde van de vierde deelstudie vond begin 2020 de
uitbraak van de coronapandemie plaats. Dit ‘levend experiment’ bood gelegenheid om in
de vijfde deelstudie inzicht te krijgen in de factoren die kennisdeling en -toepassing
beïnvloedden tijdens deze pandemie.

Conclusie:
Kennisdeling en -toepassing blijken te worden beïnvloed door een combinatie van
persoonlijke factoren en omgevingsfactoren. Voor het verbeteren van deze processen is
een goed samenspel nodig tussen deze factoren, waarbij de zorgprofessionals een
sleutelrol hebben. Kennisdeling en -toepassing vraagt van hen vakmanschap, leiderschap
en motivatie. Daarnaast zijn leiderschap van bestuurders en management nodig. De
aanvullende rol van bestuurders en managers is faciliterend en stimulerend en bestaat
uit het bieden van passende leerstrategieën, hulpbronnen zoals tijd, ruimte en budget en
een stimulerende leeromgeving waarin gebruik wordt gemaakt van kennis uit onderzoek,
praktijk en van mensen met een verstandelijke beperking zelf en hun naasten. Wanneer
de gezamenlijke inzet van zorgprofessionals, bestuurders en managers leidt tot werkende
kennis zal dit op zijn beurt de kwaliteit van zorg en de kwaliteit van leven van
zorgvragers bevorderen.