Muslims as a minority and the politics of religious places in Bali, Indonesia

Deze studie gaat over de complexiteit rond de migrerende moslimminderheid in Bali, Indonesië. In Bali vormen de Balinese hindoes de meerderheid en domineren het religieuze en culturele landschappen. De studie maakt een onderscheid tussen twee groepen van moslims: "oude moslims" met diep historische wortels en "migrantenmoslims" die na de onafhankelijkheid van Indonesië in 1945 naar Bali verhuisden als gastarbeiders in de sector van het toerisme. Dit onderscheid is cruciaal. De "oude moslimgemeenschappen" ondervinden wegens hun historische band vaak minder problemen bij het vestigen van religieuze plaatsen, in vergelijking met de "migrerende moslims," die bij het creëren van religieuze ruimtes, zoals gebedshuizen meer en aanzienlijke problemen ondervinden. Deze studie gebruikt de etnografische methode om de tactieken te analyseren die de migrantenmoslims in het Ubud, sub-district van Gianyar toepassen om aan hun behoeften voor religieuze plaatsen te voldoen, voornamelijk binnen een context die grotendeels door het Balinese hindoeïsme wordt beïnvloed. Dit boek onderzoekt ook specifieke overtuigingen over heilige plaatsen op Bali, die de oprichting en bescherming van deze plekken door religieuze actoren vormgeven.

De studie onderzoekt hoe de Balinese Hindoe-identiteit en bepaalde heilige plaatsen hun perspectief op een religieus platform beïnvloeden. Balinese hindoes beschouwen Bali als een inherent heilig eiland; het heeft specifieke plaatsen met een unieke religieuze betekenis. Dit spirituele wereldbeeld maakt Balinese hindoes tot beschermers van de culturele en religieuze zuiverheid van het eiland, wat hun strikte controle over grondgebruik en religieuze plaatsen rechtvaardigt. De strategieën van de Balinese hindoes om heilige plekken te beheersen, omvatten verschillende vormen van juridische en symbolische acties, waaronder de overheidsregels die het de niet-hindoe gemeenschappen moeilijk maken hun gebedsplaatsen op te bouwen.

Een van de belangrijkste twistpunten voor de moslims-migrantengemeenschappen in Bali draait om de vergunning en erkenning van hun gebedshuizen. Om de uitdagingen aan te gaan die worden opgelegd door lokale regelgeving voor het vestigen van gebedshuizen -meestal met strengere eisen dan de nationale richtlijnen passen moslim-migrantengemeenschappen tactische aanpassingen toe. Ze verwijzen, bijvoorbeeld, naar hun gebedshuizen als plekken een gemeenschapscentra of ontmoetingsplaatsen in plaats van ze officieel aan te duiden als gebedshuizen. Deze tactische vaagheid stelt hen in staat om hun geloof te blijven uitoefenen zonder dat ze onder toezicht komen te staan of spanning veroorzaken met de hindoe-meerderheid.

Het gebrek aan begraafplaatsen voor moslims in het Gianyar-district is ook een groot probleem. Er is maar één moslimbegraafplaats in dit district. Ondanks beperkte middelen en ruimte is de URPUD ontstaan. Het is een toegewijde organisatie die bijstand biedt bij een overlijden en bij begrafenisdiensten. De organisatie biedt hulp bij begrafenisrituelen en zorgt voor het in stand houden van religieuze gebruiken. De URPUD en andere moslimverenigingen spelen een cruciale rol, niet alleen bij het aanpakken van praktische behoeften noden, maar ook bij het versterken van sociale netwerken en solidariteit binnen de moslimgemeenschap.

Dit boek biedt over het algemeen een genuanceerd beeld van het religieuze landschap in Bali, waar hindoes een culturele dominantie handhaven die invloed heeft op minderheidsgroepen. Door tactische benaderingen proberen migrantenmoslims de beperkingen op religieuze plaatsen en begrafenisrituelen te omzeilen, hun religie te behouden en manieren te vinden om te integreren terwijl ze hun religieuze identiteit beleven. De studie biedt een breder inzicht in hoe religieuze minderheden sociale en ruimtelijke uitsluiting beheren door sociaal kapitaal op te bouwen en hun rituele praktijken aan te passen als reactie op lokale machtsdynamiek.

__

This study delves into the complexities surrounding the migrant Muslim minority in Bali, Indonesia, where Balinese Hindus form the majority and dominate the religious and cultural landscape. The study distinguishes between two groups of Muslims: "old Muslims" with historical roots and "migrant Muslims" who moved to Bali after Indonesia's independence in 1945. This distinction is crucial because historical ties and land grants from local rulers often provide the "old Muslim" communities with fewer obstacles in establishing religious places, while the "migrant Muslims," primarily drawn to Bali for tourism-related jobs, encounter more substantial obstacles in creating religious spaces such as houses of worship. Employing the ethnographic method, this study analyzes the tactics employed by migrant Muslims in the Ubud sub-district of Gianyar to fulfill their needs for religious places within a context mostly shaped by Balinese Hinduism. This book also explores specific beliefs about sacred places, which shape the establishment and protection of these sites by religious actors in Bali.

The study investigates how Balinese Hindu identity and the sacred nature of certain places inform their perspective on religious place-making. Balinese Hindus view Bali as inherently sacred, with specific places carrying unique religious significance. This spiritual worldview positions Balinese Hindus as protectors of the island’s cultural and religious purity, justifying their strict control over land use and religious places. The Balinese Hindu’s strategies for controlling sacred places involve various forms of legal and symbolic action, including government regulations that make it difficult for non-Hindu communities to establish recognized places of worship.

One of the main points of contention for migrant Muslim communities in Bali revolves around the construction and recognition of houses of worship. To overcome the challenges posed by the local regulations, which enforce stricter requirements for establishing places of worship compared to the national guidelines, migrant Muslim communities employ tactical adaptations. For example, they refer to their places as community centers or gathering places rather than officially designating them as houses of worship. This tactical ambiguity allows them to continue practicing their faith while avoiding facing regulatory scrutiny or causing tension with the Hindu majority.

The lack of burial grounds for Muslims in the Gianyar district, given the limitations on the only Muslim cemetery in this district, also poses a significant issue. Despite limited resources and space, the URPUD, a dedicated organization to death and funeral services, has emerged to bridge this gap by providing assistance with funeral rites and upholding religious rituals. The URPUD and other Muslim associations play a crucial role not only in addressing practical needs but also in reinforcing social networks and solidarity within the Muslim community.

Overall, this book provides a nuanced view of the religious landscape in Bali, where Hindus maintain a cultural dominance that affects minority religious groups. Through tactical approaches, migrant Muslims attempt to navigate the restrictions on religious places and burial rituals, preserving their religion and finding ways to integrate while asserting their religious identity. The study offers a broader insight into how religious minorities manage social and spatial exclusion by building social capital and adjusting their ritual practices in response to local power dynamics.