Wat niet weg is is gezien: Religie en levensbeschouwing in publieke instellingen

Het leven is eindig, beschadigt mensen soms in moreel opzicht, stelt hen vaak voor onmogelijke keuzen, en confronteert hen regelmatig en onvermijdelijk met verlies. Geestelijk verzorgers dragen in allerlei werkvelden (zorg, justitie, defensie) bij aan de explicitering van religieuze, levensbeschouwelijke en ethische vragen die hierdoor worden opgeroepen maar veelal impliciet blijven. In tegenstelling tot het beeld van religie in de media (achterhaald, extreem, conflictueus) weet geestelijke verzorging meestal een positief beeld op te roepen, juist omdat mensen woorden, beelden en rituelen krijgen aangereikt waarmee 'onmogelijke' situaties en gebeurtenissen (intense rouw, verlies, tragiek, morele kwetsuren) toch te verstaan en te hanteren zijn. De bijdragen aan dit themanummer tonen een inkijk in de wereld van de geestelijke verzorging als een antropologisch laboratorium van een religieus en seculier uiterst diverse samenleving.